De stem van mijn moeder was altijd al zacht, zangerig; die avond, aan het eind van het verhaal, zong die stem een liefdeslied. Ik had graag haar gezicht willen zien op dat moment, het gezicht van een verliefde vrouw, maar zij hield mijn hoofd tegen haar knieën gedrukt, haar vingers tussen mijn krullen, verbeten op zoek naar luizen die ze nooit vond. Vanuit die positie kon ik soms een verdwaalde mier wanhopig heen en weer zien lopen tussen de oude plavuizen van onze vloer, vlak naast ons, niet in staat om zich te onttrekken aan de sirenenzang van mijn moeder.