Filip Naudts maakt geen geheim van de romantische impuls die aan zijn werk ten grondslag ligt. Wat niet wil zeggen dat het troebele, versluierde theater van introspectie, vertwijfeling en verstil verlangen in zijn werk het geportretteerde individu nodeloos romantiseert natuurlijk: voor zover er hier van romantiek sprake is, is dat dan in eerste instantie in de archaïsche, ridderlijk hoofse zin van een "romance".