Adriaan de Bruijne (1810-1878) liet een Levensverhaal achter voor zijn vrouw en kinderen. Daarin klonk de Zeeuwse bevindelijkheid en het mystieke leven uit die tijd door. Geboren op Walcheren in de Napoleontische tijd, wilde Adriaan van jongs af aan predikant, ‘dienaar van het goddelijk woord’, worden. Ondanks aandringen van de hoofdonderwijzer mocht hij van zijn vader niet verder leren. Deze wilde dat hij de ouderlijke boerderij overnam, maar Adriaan had niets met de landbouw. Op de leeftijd van negentien jaar verliet hij het ouderlijk huis om molenaar te worden. Na een aantal tegen slagen was hij met succes werkzaam als zelfstandig molenaar op de molen ‘De Vijf Gebroeders’ te Goes.
In 1836 sloot Adriaan zich niet aan bij de Zeeuwse kerken van De Afscheiding, omdat zijn dominante vrouw daar tegen gekant was. Echter direct na het overlijden aan pokken van zijn eerste vrouw, verliet hij de Vaderlandse kerk. Hij verkocht zijn molen en ging met de opbrengst theologie studeren bij Anthony Brummelkamp te Arnhem. Ds. Brummelkamp was een van de markante voortrekkers van de Afscheidingsbeweging, waaruit later de Gereformeerde Kerken zouden ontstaan.
Na zijn studie werd Adriaan predikant in Goes en vervulde tot aan zijn dood een leidende rol in het kerkelijk leven in Zeeland. Hij zag er van af om met de talrijke Zeeuwse landverhuizers mee naar Amerika te gaan, maar onderhield wel contacten met zijn geloofsgenoten in Michigan en Wisconsin.
Tot slot wordt aandacht besteed aan het leven van zijn talrijke kinderen.