Henriëtte Anne Stuart (geb. 1644), dochter van de onthoofde Engelse koning Karel I en Henriëtte Maria van Bourbon, wordt in 1661 uitgehuwelijkt aan Philippe, hertog van Orléans, de broer van Lodewijk XIV. Zij en haar man gaan deel uitmaken van het schitterende hof van de zonnekoning. Lodewijk is erg ingenomen met zijn schoonzusje, die zo gracieus menuetten met hem weet te dansen en meer in haar mars heeft dan haar verwijfde man, die alleen belangstelling heeft voor juwelen en mooie kleren. Henriëtte Anne richt haar interesse op de intellectuele elite van het hof en na enige jaren kan ze Molière, Racine en Madame de La Fayette tot haar vriendenkring rekenen.

Henriëtte Anne is helemaal op haar plaats aan het hof. Ze raakt alleen iets te vaak verstrikt in de vele hofintriges en machtspelletjes. Madame de La Fayette schrijft dat haar vriendin de vriendelijkheid zelve is en behept met een grote charme. Alleen haar jaloerse echtgenoot kan geen goed woord voor haar vinden. Hij luistert slechts naar zijn minnaar 'le Chevalier', die hem tegen haar opstookt. Het hofleven en de politieke situatie beschrijft Henriette Anne in brieven aan haar geliefde broer Karel II, die in 1660 de Engelse troon heroverde. Hij, op zijn beurt, houdt haar op de hoogte van wat er in Engeland gaande is.

Lodewijk en Karel gebruiken Henriette Anne als pion in het diplomatieke spel om te komen tot een alliantie. In 1670 maakt zij een reis naar Engeland om het verdrag van Dover tussen Engeland en Frankrijk te laten bekrachtigen, dat zij heeft helpen voorbereiden en dat de aanval in 1672 op de Republiek der Nederlanden mogelijk zal maken. Kort daarna sterft zij heel plotseling in haar paleis St. Cloud. Zij is dan zesentwintig jaar oud, volgens boze tongen vergiftigd, maar het bewijs daarvan is nooit geleverd.