Al snel na de machtsovername door de nazi's in 1933 werd in Duitsland de kleine, verspreide en ongevaarlijke godsdienstige groepering van de Jehovah's Getuigen doelwit van stelselmatige vervolging. Vanuit hun diepste overtuiging verzetten zij zich openlijk tegen het totalitaire nationaal-socialistische systeem. Zij weigerden 'Heil Hitler' te zeggen, omdat zij alle heil van God verwachtten. Ook weigerden zij de nazi-vlag te groeten, krijgsdienst te verrichten en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan de staat af te leggen.

In bezet Nederland zouden de Jehovah's Getuigen hetzelfde lot ondergaan. Kort na de Duitse inval werd hun organisatie verboden, het hoofdbureau in Heemstede gesloten en werden hun drukpersen in beslag genomen. Alle activiteiten van de Jehova's Getuigen werden verboden. Toch bleven zij ondergronds prediken en erediensten bijwonen. De tol die zij daarvoor hebben moeten betalen, was zwaar: velen hebben hun activiteiten met arrestatie, langdurige gevangenschap of zelfs de dood moeten bekopen. In totaal werden in 1940-1945 ongeveer 500 Jehovah's Getuigen gearresteerd; ongeveer 130 van hen zijn omgekomen als gevolg van mishandeling, ziekten en ontberingen. Desondanks nam hun aantal toe. Telde Nederland in de zomer van 1940 ca. 500 Jehovah's Getuigen, in 1944 was hun aantal gestegen tot ruim 1800 en medio 1945 tot 3125.

De vervolging van de Nederlandse Jehovah's Getuigen is een onderbelicht onderwerp. Met dit boek wordt een hiaat in de geschiedschrijving opgevuld. In het eerste deel geeft historica Tineke Piersma (1955) een overzicht van de lotgevallen van de Nederlandse Jehovah's Getuigen. In het tweede deel komen degenen aan het woord die de vervolging aan den lijve hebben ondervonden.