Op 19 november 1993 heb ik het pand Aarkade 65 gekocht. Voor dat ik het kocht liet de eigenaar, de heer Oudshoorn, mij in de vloer van de kleinste slaapkamer een luikje zien. Daaronder was een ruimte die helemaal doorliep onder de vloer van de slaapkamer op de eerste verdieping. Dit was de schuilplaats geweest voor de Joodse bewoners van het huis in de oorlog. Ik heb meteen het gevoel gehad dat ik een uniek huis heb gekocht.

Op 1 januari 2000 krijg ik een nieuwe buurvrouw, Anke Bakker, waarmee het meteen klikte. We hebben heel veel beleefd samen. Anke die geboren en getogen is aan de Aarkade en daardoor emotioneel heel erg betrokken is bij de Aarkade, maar vooral bij de Joods begraafplaats, heeft dit boek geschreven om vast te leggen wat er allemaal is gebeurd ion het verleden en heden. Het belangrijkste doel is eerbetoon aan de Joodse gemeenschap die in Alphen heeft gewoond en op dit stukje Aarkade haar doden heeft begraven.

Anke Bakker, geboren in 1944 op de hoek van de Bloemhofstraat en de Aarkade in Alphen aan den Rijn. Tot 1970 heeft zij daar gewoond. Vanaf het balkon aan de achterzijde van haar ouderlijk huis is de Joodse begraafplaats te zien en in 1963 was zij vanaf die plek getuige van de ruiming van deze begraafplaats.
Zij heeft er in die tijd met niemand over gesproken en er zelfs nooit meer aan gedacht.
In 2000 komt zij weer terug naar de Aarkade. Zij gaat wonen op nummer 64, de woning die grenst aan het voormalig metaheirhuisje en gaat zich vrijwel direct verdiepen in de historie van de Joodse begraafplaats, het metaheirhuisje en de jodenhuizen. In de contacten bij het naar buiten brengen van deze historie wordt haar steeds gezegd dat een Joodse begraafplaats niet geruimd mag worden. Deze woorden gaan een belangrijke aanzet worden tot het verkrijgen van eerherstel. Samen met haar buurvrouw en oud raadslid (1978-1990) Alice Besseling gaat Anke zich in 2002 inzetten vooreen respectvolle herinrichting van de funeraire grond.
Belangrijke onderdelen in dit proces zijn het historisch onderzoek naaide ruiming en sluiting van de Joodse begraafplaats, tekenend voor de autocratische bestuursvorming van voor de kentering in de zestiger jaren. Er bestond geen invoelen in het Joodse gedachtegoed en de religieuze overtuiging van eeuwigdurende rust op de graven. Belangrijk wordt ook de samenwerking met het Projectbureau Stadshart en het gemeentebestuur. Teken van deze tijd, de tijd van inspraak en democratie. Ook de gemeentebestuurders zijn zich bewust van de noodzaak tot eerherstel naar de Joodse gemeenschap toe.
Vanuit de historie komt de schrijfster steeds meer in het mysterie terecht. Zij beschrijft openhartig hoe zij dit ervaart en hoe de grond uiteindelijk werkelijk tot een Rustplaats aan de Aarkade bestemd wordt.