Met de gedichten van Arno Breekveld is iets eigenaardigs aan de hand. De gehanteerde taal vertoont opvallend veel gelijkenis met de taal van schizofrene of - meer in het algemeen - van psychotische patiënten. Klanken en woorden lijken hun ordening te verliezen of een nieuwe ordening te zoeken door openliggende en openbrekende associatieve processen. Alles kan gedacht, alles kan gezegd worden. Met zijn dichtwerk treedt men een universum binnen; voor minder doet Arno Breekveld het niet. Grammaticale regels worden met voeten getreden. Voor de hand liggende betekenissen worden actief gelogenstraft. Breekvelds poëzie mag dan in vele opzichten verwant zijn aan 'schizofrene' taal (en het lijkt de bedoeling van Atte Jongstra hem als een schizofrene dichter te positioneren), zijn taal is, in tegenstelling tot die van de schizofrene patiënt, sterk affectief geladen en behoudt zijn creatieve werking. Eenmaal bevangen door het universum van deze fascinerende poëzie, lijkt er nauwelijks een weg terug naar onze, naar de 'normale' wereld.