Tot halverwege de 19de eeuw wordt angst geduid als een voirm van lafheid. Pas daarna zoals het artikel van Flemming uit 1845 aantoont, krijgen angst erschijnselen exclusieve aandacht in de psychiatrie. Een van de voorwaarden was de herleiding van de somatische symptomen tot uitdrukkeingsvormen van angst.

Westphal, die in 1872 de term agorafobie in de medische literatuur introduceerde, is een van de eerste schrijvers die duizeligheid duidt als gevolg van angst en niet omgekeerd.

Met zijn constatering, die hij baseerde op klinische waarnemingen, is hij tijdgenoten een eeuw vooruit.

Ook Da Costa (1871), Beard (1890) en Hecker(1893) stuitten op lichamelijke sensaties bij patiënten die zij volgens de klassiek medische opvattingen niet konden plaatsen en die om een herziening van de angst- en paniektheoriën van hun tijd en om een herinterpretatie van feiten vroegen.