Hij was de laatste der klassieken, de op bijna 103-jarige leeftijd overleden Ernst Junger. In zijn meesterlijke In dienst van Leviathan schetste germanist Jan Ipema op pakkende wijze het leven van deze vionaire auteur tussen 1895 en 1932. In het tweede deel van de biografie, tegen de stroom, vervolgt Ipema dit avontuurlijke leven. Na de machtsovername door Hitler komt aan de activiteiten van de meeste vertegenwoordigers van de Conservatieve Revolutie een einde. Een aantal past zich geruisloos aan en maakt al dan niet carrière binnen de gelederen van de partij. Een enkeling, zoals Hugo Fischer of Karl 0. Paetel, zal na korte tijd het land verlaten. Anderen geven de voorkeur aan een vorm van innere Emigration en gaan vanuit hun heremitenbestaan een taciteïsche wijze van schrijven beoefenen zodat de lezer meer tussen de regels door dan in de regels zelf kan lezen. Tot hen behoort Ernst jünger. Hij voelde al geruime tijd voordat Hitler rijkskanselier werd een sterke afkeer van hen die 'de macht van de straat' aan het mobiliseren waren. Biograaf Ipema beschrijft Jüngers leven en werk tegen de achtergrond van die laatste L jaren van vrede om vervolgens een portret te maken van de Jünger die in 1939 op de leeftijd van vierenveertig jaar alsnog wordt gemobiliseerd. Daarmee begint een uiterst boeiende periode tijdens welke Jünger intensieve contacten onderhoudt met Franse intellectuelen, schrijvers en kunstenaars die met de Duitsers collaboreren zoals Drieu la Rochelle, Jouhandeau, Céline - maar ook met kunstenaars zoals Braque en Picasso, die de Duitsers niet bepaald een warm hart toedroegen. In het plaatsje Kirchhorst maakt Jünger de onvoorwaardelijke capitulatie mee. Hij blijft schrijven maar mag voorlopig niet publiceren. Pas in 1949 komen de eerste werken uit: de dagboeken Strahlungen en de utopische roman Heliopolis. Het leven van Jünger blijft tot de laatste bladzijden boeien, van de omstreden verlening van de Goetheprijs in 1982 tot zijn dood in februari 1998.