Yn dizze twadde roman fan Anders M. Rozendal giet it oer de lange reis dy't harddrugs (kokaïne en heroïne) meitsje fan Súd-Amearika nei Europa. En dan benammen oer de minsken dy't dêroan meiwurkje. Wat driuwt har? Wêrom stappe se sa maklik oer de grinzen fan wet en moraal hinne? Is it om it jild, it aventoer of beide? Tinke se net oan de brukers fan it gif, dy't troch harren tadwaan deroan geane? Yn it boek wurde fjouwer jongelju beskreaun dy't net mear sunder drugs kinne. Moatte de omstanners, yn dit gefal neiste famylje, sitten bliuwe dêr't se sitte en de striid tsjin de drugsmafia oan it gesach oerlitte?