Zelden is het gevoel van vergankelijkheid in de Nederlandse fotografie zo sterk tot uitdrukking gebracht als door Frits Weeda in zijn documentaire van Amsterdam uit de jaren 1958 tot 1965. In die periode was de hoofdstad onbarmhartig bezig met schaalvergroting, ten koste van de oude wijken, en van een aantal monumentale bouwwerken zoals de galerij van het Paleis voor Volksvlijt.