Met de geboorte van de Britse Louise Brown in 1978 deed de voortplanting definitief zijn intrede in de geneeskunde. Inmiddels hebben de fertiliteitsartsen een betrouwbare set technieken en instrumenten ter beschikking: van IVF en het gericht injecteren van één zaadcel in een eitje, tot het zoeken naar 'goede zwemmers' in de testes van mannen die langs natuurlijke weg niet voldoende zaadjes produceren. En de ontwikkelingen gaan door. Inmiddels zijn er al muizen geboren uit geslachtscellen die door biotechnologen uit huidcellen waren geproduceerd. Betekent dit dat zwoel mannen als vrouwen in de toekomst ook op bestelling zaad of eitjes kunnen produceren uit hun eigen stamcellen? En wat zijn de consequenties van alle diagnostische tests die we gedurende al deze processen op de mens in wording kunnen loslaten? Accepteren we als maatschappij straks nog wel kinderen die minder dan perfect zijn?