DE PLANNING, INRICHTING EN VORMGEVING VAN DE IJSSELMEERPOLDERS vormt een hoogtepunt in de geschiedenis van de Nederlandse ruimtelijke ordening in de twintigste eeuw. Wat begon als een zuiver waterstaattechnisch project groeide in de loop der jaren uit tot een veelzijdige onderneming waarin richtlijnen werden geformuleerd voor wonen, werken, ontspanning en verkeer in het nieuwe land. Het landschap - de totaalindruk die de polders uiteindelijk zouden bieden - werd daarbij steeds bewuster vormgegeven.

Zelf Hemel beschrijft de geschiedenis van de polders vanuit het stedebouwkundige perspectief. In plaats van de verantwoordelijke diensten centraal te stellen analyseert hij het aandeel van Cornelis van Eesteren als ontwerper in de dialoog tussen ambtelijk apparaat en zijn critici-stedebouwkundigen, landschapsarchitecten, watersporters, monumentenzorgers en natuurbeschermers.

Het onderzoek culmineert in een reconstructie van het landschapsplan voor de nooit gerealiseerde Zuidwestelijke polder, het structuurplan voor Oostelijk, Flevoland en de Zuidelijke IJsselmeerpolders als geheel en tenslotte in de tragiek van het plan voor Lelystad. Het ontwerp voor deze nieuwe stad was aan Van Eesteren persoonlijk opgedragen; het ging ten onder omdat de grenzen van het moderne stedebouwkundige vermogen tot ordening en planning inmiddels waren bereikt.