‘Jongeman, ik neem aan dat jij de dokter bent met wie Marjolein heeft gepraat?’Ik knikte. De dochter bloosde ‘Marjolein, geef hem het formulier.’ ‘Moet dat nu moeder? Daarover heb ik het met de dokter nog niet gehad.’ Ik had geen flauw benul waarover het ging. 'Geef hem het formulier!’ Ze ging naar achteren, kwam terug met een papier en overhandigde het schoorvoetend. ‘Sorry dokter, ik had het liever anders gedaan, maar moeder is zo ongeduldig.’ Het was een euthanasieverklaring van de Nederlandse Vereniging voor Vrijwillige Euthanasie, ingevuld en recent ondertekend. Vragend keek ik de dochter aan. ‘Moeder wil euthanasie.’ Ik was nog niet eerder met die vraag geconfronteerd. Niet lang na het verzoek bereidt Roy van Delden een dodelijk drankje. Van huisarts is hij gifmenger geworden. Euthanasiearts tegen wil en dank.

In dit boek verhaalt Roy van Delden openhartig over zijn ervaringen als huisarts met het beëindigen van het leven van patiënten die ongeneeslijk ziek zijn of ondraaglijk lijden. Hij beschrijft hoe hij en zijn collega’s omgingen met verzoeken om euthanasie in de tiid dat dit nog wettelijk verboden was. Maar het gebeurde wel en niet altijd even professioneel. Dokters moesten zelf middeltjes maken. Werkten die niet, dan desnoods met een kussen.

Roy van Delden schrijft over zijn gewetensnood, de verzoeken en de uitvoering. Elke levensbeëindiging laat zijn sporen achter in het leven van de uitvoerende arts, ook nog nu het wettelijk is toegestaan.