DE WOORDEN IN dit boek hebben geen introductie nodig. Ze spreken tot ons allemaal: juweeltjes van wijsheid over de liefde, over het leven, over de wereld waarin we leven — over jou en over mij. Bij een blik op een willekeurige bladzij worden we een nieuwe wereld binnengeleid, de wereld van Osho, de meest briljante mysticus van deze tijd.

Wat wel enige introductie behoeft zijn de buitengewone omstandigheden waaronder dit boek tot stand is gekomen.

In oktober 1985 werd Osho door vijftien zwaar bewapende mannen gearresteerd. Ze hadden geen arrestatiebevel, maar toch werd hij twaalf dagen vastgehouden, zonder mogelijkheid tot borgtocht.

Charles Turner, de officier van justitie die door de regering van de Verenigde Staten met de zaak was belast, zelf een fervent christen, beschreef Osho als volgt. Turner zei dat hij ‘de man niet graag aankeek. Hij was klein en onooglijk, maar bezat een zeker magnetisme. Zijn ogen glansden, ze straalden een bijna duivels vuur uit. Er hing iets kwaadaardigs om hem heen. Een aantal rechercheurs’, vervolgde hij, vertelden me dat ze dezelfde indruk hadden.’ Hij besloot: ‘Ik heb nooit één enkel punt in zijn voordeel kunnen ontdekken. Zelfs aan een overvaller of drugshandelaar ontdekte ik altijd wel iets positiefs.” Een man als Pontius Pilatus was terughoudender in zijn uitlatingen.

Na Osho geketend en aan handen en voeten geboeid dwars door Amerika te hebben gesleurd, sprak het Amerikaanse departement van justitie zijn vonnis uit. Her beschuldigde Osho ervan de Amerikaanse immigratiewetten te hebben overtreden, stuurde hem het land uit en legde hem een boete op van bijna een half miljoen dollar.

Zo begon een van de vreemdste legenden van deze tijd. De lange arm van de Amerikaanse macht reikte tot over de hele aardbol. Osho's vliegtuig was nog niet in een land gearriveerd of de plaatselijke autoriteiten kregen een Amerikaanse stem aan de telefoon. Eenentwintig ‘democratische’ landen bezweken onder de druk en weigerden Osho een plaats in de herberg.

Op een gegeven moment leek het erop dat Griekenland, het geboorteland van Socrates, wellicht lering had getrokken uit die vergissing van destijds en bereid zou zijn Osho een verblijf toe te staan.

Tenslotte heeft Plato al beschreven hoe ten tijde van de vergiftiging van Socrates door het departement van justitie van Athene, vijfentwintighonderd jaar geleden, de verschrikkelijke waarheid van wat zij deze man aandeden tot hen begon door te dringen. Plato schrijft: “Toen de gevangenbewaarder binnenkwam en op hem toeliep zei hij: “Socrates, in ieder geval zal ik het je niet kwalijk hoeven nemen, zoals ik ’t anderen doe, als je kwaad op me wordt en me vervloekt als ik ze in opdracht van de regering het gif te drinken geef.

De laatste tijd heb ik je leren kennen als de edelste, zachtaardigste en moedigste van allen die hier ooit hebben vertoefd, en vooral nu weet ik zeker dat je niet kwaad op mij bent maar op hen. Jij weet immers wie er verantwoordelijk voor zijn. Dus nu — je weet wat ik zeggen wil — vaarwel. Probeer het onvermijdelijke zo goed mogelijk te doorstaan.” Onder het spreken barstte hij in tranen uit. Hij draaide zich om en liep weg.’

Het mocht niet zo zijn. De gezagsdragers van het huidige Griekenland, die net als hun Amerikaanse collega’s ‘in opdracht van de regering handelden’, hadden niets geleerd. Net als bij Socrates spanden de priesters en de politici samen om Osho ervan te beschuldigen dat hij een slechte invloed had op de jeugd en een bedreiging vormde voor de moraal van de samenleving. Omringd door een horde gewapende politiemensen die hem naar zijn vliegtuig begeleidden, vroeg Osho aan de zich verdringende journalisten: “War is dit voor beschaving, waarin na tweeduizend jaar je moraal kan worden bedreigd door één man met een tweeweeks toeristenvisum?”