Leven is onsterfelijk. In ons bestaan is de dood niets anders dan een afschuwelijk maar noodzakelijk tussenstation. Het leven stapt daar over van tijd naar eeuwigheid. Een geliefde die, bijvoorbeeld, heenging ligt dan ook niet onder het stenen dekkleed van het graf maar is overgegaan in de sprankelende schoonheid van het eeuwig leven.
In het einde der tijden zal de gehele schepping overgaan van tijd in eeuwigheid. Dan zal dat nare tussenstation geen functie meer hebben en verdwijnen en daarmee zal de dood in zijn eigen onder gang sterven.
Zolang de mens bestaat houdt het dier hem gezelschap. Het zal dat ook in de eeuwigheid doen.
In toegankelijk taalgebruik schreef Pé de Bruin over het leven van mens en dier en schreef hij over de ondergang van de dood. Dit boek gaf hij daarom als titel: De dood is nergens veilig.