Dieren bewegen zich over de aarde –sommige letterlijk van de ene naar de andere kant, en veel soorten trekken over afstanden van honderden of duizenden kilometers. Om zulke tochten te kunnen volbrengen, moeten deze dieren navigeren. Dat wil zeggen, ze moeten veilig en economisch hun weg weten te vinden van de ene habitat naar de andere, en dat zonder de hulpmiddelen die wij mensen daarbij plegen te gebruiken. Hoe spelen ze dat klaar? In dit boek vertelt Talbot H. Waterman wat hierover bekend is en –minstens zo interessant– hoe we daarachter zijn gekomen.

Het kompas, de kaart en de klok van de meeste organismen zijn afhankelijk van fysiologische en etologische mechanismen, die hun oorsprong vinden in de genetische informatie en in leergedrag (het resultaat van reiservaring). De auteur geeft eerst een overzicht van de kenmerken van trekkende dieren, zoals insekten, vogels en walvissen, maar besteedt ook aandacht aan de spectaculaire reizen van de Polynesiërs over de Stille Oceaan. Dan volgt uitleg over diverse zintuigen die voor het navigeren van belang zijn en die organismen in staat stellen hun eigen inwendige kompas, landkaart of klok te ontwikkelen.