"Wandelingetje aan het maken?", vraagt een van de agenten. Misschien vinden ze dat raar: terwijl het zo hagelt nog op pad. Ik wil niet praten. Als ik begin te praten ben ik niet meer te stuiten. Als vuurwerk waar ze van alles en nog wat in hebben gestopt en dat alle kanten op schiet. Ik ben dan een kruising tussen een voetzoeker en astronaut. Alleen als ik praat.
"Ja", zeg ik, maar ik wil eigenlijjk 'abrikoos' zeggen om te kijken hoe ze zullen reageren. Ik doe het niet. Ik stel mijn goede naam niet in de waagschaal. Zo goed kennen ze me nou ook weer niet. Ik ben geen herrieschopper. Ik heet Omar. Ik ben veertien jaar oud. Aan herrieschoppers hebben ze een pesthekel. Niet dat het in onze wijk van de herrieschoppers wemelt. Er zijn er een paar. Ik ken ze niet persoonlijk, maar heb wel van ze gehoord. Ergens heb ik bewondering voor die herrieschoppers. Dat zeg ik tegen niemand. Als ik hun namen kende, zou ik ze in het opstel stoppen. Details zijn belangrijk. Ook van de herrieschoppers.