In Nederland staan circa vijftig opvanghuizen voor mishandelde vrouwen. De huizen staan in een voor de vrouw onbekende stad, ver weg van de dader. Voor haar kinderen is de vlucht nog veel traumatischer: weg van vriendjes, school, speelgoed, het dagelijks leven. Hoe zien deze huizen er vanbinnen uit? Valt erin te herstellen? Kunnen ze verbeterd worden?
In 2006 riep het Stimuleringsfonds voor Architectuur op om in het kader van 'Zorgarchitectuur' onderzoek te doen ter verbetering van de huisvesting van mensen die noodgedwongen niet in hun eigen huis kunnen wonen. Architect/onderzoeker Minke Wagenaar werd in staat gesteld een onderzoek te starten naar de accommodaties voor vrouwenopvang. Wat het onderzoeksteam aantrof, viel niet mee.
Van huis en haard bevat analyses van de bestaande accommodaties en een viertal essays die de adviezen voor toekomstige accommodaties onderbouwen. Een foto-essay brengt het leven in beeld achter de gesloten deuren van de geheime adressen. De auteurs laten zien waarom de kwaliteit van de huisvesting bij vrouwenopvang tot het primaire hulpverleningsproces hoort. Aangegeven wordt hoe instellingen, woningbouwcorporaties, gemeenten en architecten deze opgave kunnen omzetten in concrete projecten.