Aquarelleren als schildertechniek is feitelijk ontstaan en tot ontwikkeling gekomen in een historisch gezien korte tijdspanne. In Nederland beleefde de aquarel een bloeiperiode in de tweede helft van de negentiende eeuw door Haagse School-kunstenaars als Weissenbruch, de gebroeders Maris en Willem Roelofs en in de twintigste eeuw door schilders van de 'Generatie 1900' onder wie Otto B. de Kat, Kees Verwey en Rudolf de Bruyn Ouboter. Sindsdien lijkt het echter alsof de aquarel als kunstuiting is stil blijven staan in de beeldvorming die de maatschappij ervan heeft. Aquarelleren in Nederland wil deze doorbreken door zichtbaar te maken hoe eigentijdse kunstenaars de aquarel gebruiken als expressiemiddel met geheel eigen mogelijkheden in vorm, kleur en transparantie.