In het Nederlandse taalgebied bestaan heel wat (vertaalde) boeken over de geschiedenis van de beeldende kunst, alsook over die van de architectuur. Er zijn echter nauwelijks boeken die het samengaan van beide disciplines behandelen. In dit boek wordt voor het eerst een theoretisch kader geschetst waarmee het samengaan tussen architectuur en beeldende kunst zinvol beschouwd kan worden. Ingegaan wordt op algemene cultuurtheoretische onderwerpen als autonome versus heteronome kunst, figuratieve versus abstracte kunst en de verschillende cultuuropvattingen die bepalen hoe het samengaan gewaardeerd wordt. Een groot aantal typerende voorbeelden uit vijfduizend jaar kunst- en architectuurgeschiedenis, lopend van de Egyptische bouwkunst tot het einde van de twintigste eeuw, wordt besproken.
Het boek besteedt uitvoerig aandacht aan de bijdragen en verantwoordelijkheden van drie participanten: de opdrachtgever, de opdrachtnemer en de beschouwer of gebruiker van het kunstwerk. De auteur wil bereiken dat er betere verhoudingen ontstaan tussen de genoemde participanten en een meer doelgericht beleid van de bij dit werkveld betrokken overheden. Dit kan van belang zijn in actuele en nog te entameren opdrachtsituaties.