De Nederlandse tuin- en landschapsarchitectuur is in de zeventiende en achttiende eeuw een belangrijke kunstvorm geweest die talrijke relaties onderhield met de toenmalige literatuur, de politiek, de godsdienst, de schilder- en beeldhouwkunst, de architectuur, de studie der natuur, de horticultuur en de wetenschap van mathematiek en perspectief.
Erik de Jong presenteert in Natuur en Kunst een aantal Nederlandse tuinarchitectonische ensembles: de stadhouderlijke tuin van Het Loo in Apeldoorn, de tuinaanleg van kasteel Heemstede bij Houten, de tuin van het buiten Zijdebalen aan de Vecht, de Hortus Botanicus van Leiden en de Hortus Medicus te Haarlem.
Per ensemble wordt niet alleen een analyse gegeven van de architectonische aanleg maar vooral ook van de inhoudelijke betekenis: de tuin als politieke propaganda, als klassiek ideaal, als plaats van persoonlijke verheerlijking, als openbaring van Gods schepping of als een verzameling van kennis en wetenschap.
Het boek is bedoeld voor een breed publiek van kenners en leken geïnteresseerd in de Nederlandse cultuur van de late zeventiende en vroeg achttiende eeuw.