Bruno Ernst, pseudoniem van J.A.F. de Rijk, leerde M.C. Escher persoonlijk kennen in 1956, twee jaar voor het bekende artikel van L.S. en R. Penrose over onmogelijke figuren verscheen. Ernst volgde het ontstaan van Eschers uitwerkingen van de eerste onmogelijke figuren: 'Belvédère' (1958), 'Klimmen en dalen' (1960) en 'Waterval' (1961) en schreef er artikelen over. Dit was zijn eerste kennismaking met de problematiek en de charme van de onmogelijke figuren. Na de publikatie van zijn boek De toverspiegel van M.C. Escher in 1976, verschoof zijn belangstelling ervoor naar de achtergrond. Toen hij de in 1982 verschenen collectie onmogelijke figuren van de Zweed Oscar Reutersvärd zag, nam hij de draad weer op. Daaruit ontstond het plan om in 1986 een internationale tentoonstelling, gewijd aan onmogelijke figuren, te organiseren. In zijn correspondentie met wetenschappers en kunstenaars die zich met onmogelijke figuren bezighielden, gebruikte hij een groot aantal tekeningen van onmogelijke figuren. In dit boek is een selectie daaruit opgenomen voorzien van een deskundig verhaal, zoals dat alleen maar geschreven kan worden door iemand die de ontdekking van de wereld van de onmogelijke figuren als een persoonlijk avontuur beleeft.