Paulo, oud en op de drempel van de dood, keert terug naar het huis van zijn kinderjaren waar hij door zijn tantes is opgevoed. In dat verlaten huis herleeft hij zijn verleden en probeert hij daarvan de betekenis te doorgronden. Al zijn overpeinzingen wijzen naar één existentiële waarheid: hij was eenzaam en is eenzaam gebleven. Vriendschappen, familiebanden, liefde, een vrouw, een kind, de taal zijn niet in staat geweest die eenzaamheid op te heffen. Voorgoed alleen, maar in het besef dat hij zijn bestaan kan aanvaarden als hij, net als de stenen, sterren en dieren, er genoegen mee neemt te zijn wat hij is.