Een sterk en oorspronkelijk talent, noemde de dichter Marsman in 1933 de toen 17-jarige Sonja Prins bij het verschijnen van haar eerste dichtbundel Proeve in strategie. Hoe vroeg verbitterd haar stem soms ook aandoet, nergens verzwakt dit haar accent: het blijft, ook in zijn giftigheid, verbeten-opstandig.
Haar leven lang droeg Sonja Prins dat verbeten opstandige met zich mee. Als puber, als communistische wereldverbeteraar, als gevangene van het concentratiekamp Ravensbrück en vooral als dichter. Tot in haar laatste uren ze overleed in 2009 op 96-jarige leeftijd werkte ze aan haar verzameld werk, haar talloze gedichten, een paar romans en scenarios en de Boshut in Baarle-Nassau waar ze zich van de wereld had teruggetrokken om zich volledig te kunnen wijden aan de literatuur. Alles wat ze te zeggen had, stond in haar gedichten, zei ze wie bij haar te rade ging.
Sonja Prins stamt uit een roemrijk Haarlems geslacht van kunstenaars en intellectuelen. Haar moeder was een destijds bekende feministe, haar vader werd de laatste bohemien van Nederland genoemd. Ze sleepten Sonja en haar jongere broertje de hele wereld over en die jaren hebben Sonja gevormd. Ze voelde zich al jong meer thuis in de literatuur dan bij haar leeftijdgenoten. Na de oorlogsjaren haar drie kinderen werden grotendeels door haar moeder opgevoed kostte het haar grote moeite de draai van het gewone leven weer op te pakken.
Na de inval van de Sovjet-Unie in Boedapest verbrak ze de banden met de CPN, wat ook een pijnlijk afscheid betekende van haar geliefde baan en haar vrienden. Via uitzendwerk verdiende ze de kost voor het gezin, maar altijd keerde ze weer terug naar haar gedichten en vond ze troost in de literatuur. Uiteindelijk was en bleef die haar grote liefde.
De boeken worden ingeleid door Lidy Nicolasen.