Dit eerste van drie delen met de volledig verzamelde lyriek van Alexandr Poesjkin bestrijkt de eerste Petersburgse periode van de dichter. In zekere zin treedt het fenomeen Poesjkin nergens zo direct en zo duidelijk aan de dag als juist in zijn jeugdwerk. De onderwerpen, situaties, stijlfiguren en ideeën van deze eerste gedichten zijn wel niet bijzonder origineel – Poesjkin lijkt voortdurend in gesprek met bekende en minder bekende voorgangers en tijdgenoten, op wie hij reageert, tegen wie hij zich afzet of bij wie hij zich aansluit – maar de volstrekt aparte klasse van het wonderkind is onmiskenbaar. Meer dan in zijn latere werk experimenteert Poesjkin op school met bijzondere metrische structuren en flitsende rijmen. De thematische en stilistische verscheidenheid van zijn vroege lyriek is nauwelijks minder ruim dan in zijn latere werk: elegisch dan wel retorisch, provocatief dan wel traditionalistisch, vulgair dan wel hoogstaand. In het – natuurlijk – integreren van meerdere van deze ogenschijnlijk tegenstrijdige aspecten binnen één gedicht is Poesjkin, althans binnen de Russische literatuur, nooit meer overtroffen.