Deze uitgave behandelt de wijze waarop de Nederlandse Onderzeedienst tijdens het interbellum getracht heeft - eerst door middel van de linietechniek en later door de groepsaanvaltactiek - de effectiviteit van het onderzeebootwapen te verhogen. Hierbij liep de Koninklijke Marine voorop. De voor de toepassing van de groepsaanvaltechniek benodigde technische ontwikkelingen, zoals de snuiver en de periscoopantenne, komen naast andere ontwikkelingen eveneens aan de orde.
Ook de plaats die de onderzeeboot bij de verdediging van voormalig Nederlands-Indi ou moeten nemen, namelijk als hoofdwapen of gelegenheidswapen, waarbij ook politieke overwegingen een rol speelden, wordt besproken. De rol van het luchtwapen en in het bijzonder van de MLD was van grote betekenis. Het optreden van de toenmalige Commandanten Zeemacht in Indi n de problemen bij de bondgenootschappelijke samenwerking worden geanalyseerd, waarbij wordt aangegeven waarom de marineleiding de groepsaanvalstechniek niet heeft toegepast, ofschoon de mogelijkheden daartoe wel aanwezig waren.