Dit is het dagboek van een meisje dat op 13-jarige leeftijd met haar moeder en twee broertjes in een Japans interneringskamp terechtkwam. Haar vader en twee oudere broers waren als gevangenen elders heen gevoerd. Wat aanvankelijk, ondanks de ongemakken, als malle toestand ervaren werd, veranderde geleidelijk aan in een dagelijks weerkerende strijd om het bestaan, waarbij de verschrikkelijke honger allesoverheersend was. Maar tevens: het op elkaar gepakt zitten, gebrek aan privacy, zware lichamelijke arbeid, chronische ziekten en angst voor de brallende Japanners, die voor het geringste vergrijp, of, als ze 'maanziek' waren, ook zonder redenen sloegen. Er was echter ook plaats voor humor, kleine vreugdcn, steeds nieuwe hoop op een spoedig einde van de oorlog en een diep verlangen naar gezinshereniging. En, heel schuchter, de gevoelens van een ontwakend meisje. Dit dagboek is een uitlaatklep, maar ook een verslaglegging uit eerste hand van het dagelijks leven in een Jappenkamp, met alle bizarre en soms gruwelijke gebeurtenissen, waarbij een gevoel voor humor steeds weer relativerend werkt. Deze herinneringen, die tevens getuigen van een mentaal rijpingsproces dat zich in korte tijd bij een jong meisje voltrok, verschenen eerder onder de titel Kon ik maar weer een gewoon meisje zijn en beleven thans een derde druk.