Damom vindt het maar onzin, al die verboden van zijn ouders. Hij mag niet in het maanlicht staan, en nooit met blote voeten in het zand. Nonsens, larie. Hij doet het toch! Binnen enkele seconden beginnen zijn tenen te tintelen. Snel volgt een hevige jeuk. Kramp, een eerste pijnscheut. Maar Damom wil niet opgeven. Hij zal bewijzen dat het bijgelovig gedoe is. Met moeite kan hij zijn voeten uit het zand losrukken. En dan ziet hij zijn tenen: ze zijn minstens tien centimeter langer geworden en eindigen in kronkelige spitsen...