Maud Hoff beschrijft in 'Morgen zal ik huilen' de laatste levensjaren van Dave, haar geliefde. Hij werd door een van de ergste vormen van kanker getroffen. Aan dat lijden ging een oorlogstrauma vooraf, dat hij opdeed in het Japanse interneringskamp in voormalig Nederlands Indië, waar hij vanaf zijn elfde tot zijn veertiende jaar gevangen zat. Zonder ooit te klagen vocht hij tegen zijn mentale en lichamelijke belagers totdat de meedogenloze ziekte hem van een van de meest menselijke functies beroofde. 'Morgen zal ik huilen' is het verhaal van Dave's enorme geestkracht, gezien vanuit het perspectief van zijn vrouw, die de gebeurtenissen, verweven met het verleden, in flash backs herbeleeft. Maud Hoff is na de dood van Dave actief geworden als vrijwilligster in het kader van terminale thuiszorg.