In deze literatuurstudie wordt het gedragspatroon van de luisteraars verkend door het te spiegelen aan dat van optredende musici, in het bijzonder pianisten. Zo laat de vigerende concertetiquette zich begrijpen als het resultaat van een langdurig proces van wederzijds gedragsafstemming tussen musici en publiek.
De studie vormt daarmee een aanvulling op het kwantitatief georienteerde publieksonderzoek dat weinig plaats inruimt voor de sociaal historische context van de muzikale ontmoeting.