In 'Op zoek naar de verloren tijd' van Marcel Prous maakt een van de hoofdpersonen, Albertine, voor het eerst een ritje met de auto. Zij is opgetogen omdat ze nu op één dag twee dorpen kan aandoen terwijl ze met de koets maar één dorp zou kunnen bezoeken. Maar aangekomen in het eerste dorp moet ze zich haasten omdat ze ook nog naar het tweede wil. In 'De haast van Albertine' betoogt Peter Peters dat reissnelheid niet alleen afhangt van ons technisch vernuft. Om snel te kunnen reizen moet een tijd-ruimtelijke orde worden gemaakt waarvan niet alleen technologie, maar ook verhalen, regels en politieke opvattingen deel uitmaken: Albertine krijgt niet zozeer haast van de auto op zichzelf, maar omdat haar iets is beloofd. Door het reizen te bestuderen in uiteenlopende contexten maakt Peters de ontwerpdilemma's en ontwerpstijlen zichtbaar die achter de diverse passages schuilgaan. De technologie mag onontkoombaar lijken, bij het ontwerpen van passages valt wel degelijk iets te kiezen. Daarmee zet 'De haast van Albertine' niet alleen een nieuwe agenda voor het mobiliteitsdebat, maar geeft het ook een aanzet voor een theorie over mobiliteitsinnovatie.