Manuscripten branden niet is een boek over de dodelijke omhelzing tussen schrijver en censor. In deze eeuw heeft de literatuur op wonderbaarlijke wijze vier totalitaire systemen overleefd: stalinisme, nazisme, nationalisme en fundamentalisme. Willem van Toorn en Lies Janssen brengen in dit boek teksten bijeen van schrijvers die het grofste geweld en de meest subtiele zelfcensuur leerden kennen. Twee hoofdstukken uit Haraszti's The Velvet Prison, daterend uit de overlegcensuur van de hongaarse jaren tachtig. De brief van Klaus Mann aan Gottfried Benn, die in nazi-Duitsland bleef. De brief van Bogdan Bogdanovic aan de Servische nationalisten die vroeger zijn collega's waren. Fragmenten van Vitalij Sjentalinski's pijnlijk nauwkeurige reconstructie van de stalen onverzettelijkheid waarmee de KGB Sovjet-Rusland in zijn greep hield. En de haarfijne horror van Wacini Laredj uit Algerije. In de inleiding beschrijft Willem van Toorn hoe de censuur in de loop van deze eeuw een steeds uitgebreide