Loes Claerhoudt (1957) hoorde in 1999 dat zij aan de spierziekte ALS lijdt. Die diagnose is een doodvonnis op termijn, met soms nog maar een perspectief van enkele maanden tot een jaar. Maar bij Loes heeft de ziekte duidelijk een veel langzamer verloop. Dat geeft haar de tijden de kracht te schrijven. Columns, losse verhalen, een dagboek, een weblog. Een bundeling van haar columns verscheen in 2006 onder de titel loes (een uitgave van AD/Utrechts Nieuwsblad).leven in de extra tijd, een zegen? is een bundeling heldere essays over Loes’ dagelijks leven met een dodelijke ziekte. Verhalen vol angst, boosheid, verdriet, maar ook vol plezier en zelfs met een lach. Zij laat, niet zonder zelfkritiek, zien wat deze ziekte voor haarzelf betekent, hoe haar gezin en haar omgeving reageren en waar ze nog meer over nadenkt (ongepaste bejegening, vermoeiende instanties, toch naar een verzorgingstehuis, vragen over levensbeëindiging). Allemaal zaken waar gezonde mensenniet dagelijks bij stilstaan.