Op een dag in december krijgt Barbara Peabody een telefoontje uit het ziekenhuis in New York; haar zoon Peter is opgenomen en de diagnose AIDS is gesteld. Peter is 28 en zal nog een jaar leven... Heel aangrijpend en ontroerend schrijft Barbara Peabody over de hopeloze strijd die Peter moest voeren; over het emotionele gevecht, het verdriet, de woede, de pijn, de eenzaamheid, de moed, en uiteindelijk de berusting.