Het botert niet echt meer tussen Eli en haar moeder Kristina. Vreemd, vindt Eli, want vroeger hadden ze het best gezellig alleen met hun tweetjes. Maar de laatste tijd lijkt Kristina zich steeds meer op te sluiten in een groot verdriet, een verdriet dat ze in haar kunstwerken legt. Haar atelier wordt dan ook verboden terrein. Als Eli op een keer haar nieuwsgierigheid niet kan bedwingen, ontdekt ze er een beeld van een jongenshoofdje. Haar moeder houdt de lippen op elkaar, zodat Eli alleen staat met haar vragen. Zou haar vader hier iets mee te maken hebben? Want op een oude foto van datzelfde jongetje staat zijn naam... Eli heeft hem nog nooit gezien.

In DE FOTO IN MIJN HOOFD wil Eli niet langer buitenspel worden gezet. Ze gaat de confrontatie aan met haar moeder en stuit op gevoelens als onmacht, angst en schuld.