Hans Faverey (1933-1990) is de dichter van de ingehouden adem. De poëzie van Faverey geldt als onnavolgbaar en hermetisch. De onaantastbare positie van deze klassieke poëzie hoeft haar evenwel niet onbenaderbaar te maken. Een tiental essayisten, wetenschappers en dichters draagt een oorspronkelijk essay bij over onbelichte aspecten van de poëzie van Hans Faverey. Hun aandacht richt zich op de verwantschap met het werk van Meister Eckhart, Wallace Stevens, Paul van Ostaijen, Mallarmé. Ze geven subtiele en heldere interpretaties van reeksen gedichten, of onderzoeken juist de muzikale bewegingen die in Faverey's poëzie te herkennen zijn. Documenten, foto's en herinneringen geven bovendien een onverwacht en verstild beeld van de dichter Hans Faverey. Die zo rijk zijn aan zichzelf is de eerste afzonderlijke publicatie die volledig aan het oeuvre van Hans Faverey is gewijd. Met deze essays en documenten worden bakens uitgezet voor een voortgaande maar ook hernieuwde lectuur. Samenstelling & redactie: Hans Groenewegen. Bijdragen: Arjen Mulder (Medium van de volledigheid), Martin Reints (Au pays de la métaphore. Hans Faverey en Wallace Stevens), Maria van Daalen (Hoe weerloos), Rein Bloem (De schaamteloze steen), Gillis Dorleijn ('... maar van niets het meest'. Muziek en poëzie bij Faverey), Erik Spinoy (De sneeuwuil en de sjimpansee. Over Faverey en Van Ostaijen), Wiel Kusters (Ontvreemde kristallen. Aantekeningen over het 'Het ontbrokene'), Jean-Paul Den Haerynck (De ontsnapte dolfijn. Faverey en Vlaanderen), C.O. Jellema (Doorwoelde stilte). Die zo rijk zijn aan zichzelf is deel 5 in de serie Poëzie & Poetica.