Charles Baudelaire (1821-1867) is het stralende middelpunt van de negentiende-eeuwse poëzie. In zijn roemruchte Fleurs du mal paart hij de vormvastheid van het classicisme aan de thema's van de zwarte romantiek en heeft hij de bron geslagen voor latere stromingen als decadentisme, symbolisme en modernisme.

De bloemen van het kwaad markeert tevens de overgang van de romantische naar de moderne dichtkunst, het is het laatste klassieke dichtwerk dat algemeen invloed heeft uitgeoefend op de Europese literatuur en beeldende kunsten. En nog is deze invloed herkenbaar. De moderne sensatie immers die Baudelaire heeft beschreven is het karakteristiek geworden van de twintigste-eeuwse mens: verscheurdheid en verveling, zelfpijniging en melancholie, een overheersend besef van verlies. Het zijn enkel de zintuiglijke indrukken, de vluchtige momenten, geuren, een gebaar of een glimp die het verlangen losmaken of de herinnering opwekken aan de schoonheid of het ideaal.

De voor de vertaling gebruikte druk van 1861 geldt als de meest authentieke editie, de laatste die door Baudelaire zelf bij leven is geredigeerd, waarin uiteindelijk ieder spoor van hoop of verwachting is gewist en de uitzichtloosheid en zwartgalligheid definitief vorm hebben gekregen.

De vertalingen van Petrus Hoosemans (1951) zijn subliem, geraffineerd en congeniaal aan het origineel. Hij beheest stijl, vorm en ritme op magistrale wijze. In de herdichtingen van Hoosemans weerklinkt de stem van Baudelaire.