Psychiaters, neurologen en klinisch psychologen ontmoeten patiënten die de onmogelijkste dingen geloven. Dat ze van glas zijn. Dat ze in de hand van hun afgezette arm nog steeds een kopje geklemd houden. Dat ze twee jaar geleden zijn verdronken. Dat ze via het stopcontact worden afgeluisterd. Dat ze Christus zijn. Napoleon. Dat ze hun overleden dierbare horen scharrelen in de keuken. De variatie is eindeloos – lijkt het. In werkelijkheid vormen wanen, fantoomervaringen en hallucinaties een mozaïek waarin patronen zijn te herkennen. Wat ze gemeen hebben is de wanhopige vindingrijkheid waarmee het zelf logica en samenhang probeert te bewaren, een innerlijke orde, alsof de rede het allerlaatste is dat een ziel in verwarring wenst prijs te geven. DOUWE DRAAISMA is als alom gekend historicus van de psychologie de auteur van een prachtig en veel gelezen oeuvre: De metaforenmachine, een geschiedenis van het geheugen; Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt, over het autobiografische geheugen; De heimweefabriek, over geheugen, tijd & ouderdom; Vergeetboek; Ontregelde geesten, ziektegeschiedenissen; De dromenwever; Als mijn geheugen me niet bedriegt. In binnen- en buitenland is zijn werk bekroond met literaire en wetenschappelijke prijzen, en zijn boeken zijn in meer dan twintig talen vertaald. Met een groot empathisch vermogen beschrijft Douwe Draaisma in De man die zijn hoofd verloor uitzonderlijke mensen die gedreven worden door de meest absurde of tragische wanen en illusies.