Bruno-Paul De Roeck, geboren te Antwerpen in 1930, werd op zijn twintigste monnik in de Orde van de Karmelieten. Als priester ging hij zijn eigen gangen. Zijn humanistische opvattingen rijmden niet meer met de kerkelijke leer. Na zeventien jaar werd hij uit de orde en de kerk verstoten. Hij ging psychotherapie studeren en in Nederlnd wonen. Vervolgens werkte hij in zijn eigen praktijk, als docent aan de Amsterdamse Hogeschool en als opleider van de instituten voor Gestalttherapie. Maar hij was te maatschappelijk bewogen om levensvragen van mensen zomaar over een psychologische boeg te gooien dn teveel rebel om de onderworpenheid van mensen aan behandelaars te verdragen. In 1982 gaf hij officieel zijn lidmaatschap van de therapeutische verenigingen terug. Hij schreef relativerend en kritisch over zijn werk als psychotherapeut in het bijzonder en over het therapeutisch bedrijf in het algemeen. Samen met zijn vrouw Joos van den Abeele, ontwierp hij een alternatief voor de 'therapeutische behandeling' . Nu woont hij in Mechelen en is vooral als beeldend kunistenaar en schrijver werkzaam.

Met zijn boeken vol humor, geschreven in gewone mensentaal, heeft hij een groot publiek bereikt. Herdrukken en vertalingen wijzen erop dat velen daar in steun vinden om ook hun eigen weg te gaan.Naast zijn boeken over praktische psychologie en levenswijsheid schreef hij ook literaire verhalen die op beeldende wijze dezelfde levensvisie uit ademen.

De beelden die Bruno maakt zijn, verstilde aardse vormen, vanuit een eigen wereld die geestelijk rn lijfelijk tegelijk is. Zij geven iets weer van de eenvoud die hem lief is, maar ze drukken ook zijn non-conformisme uit Hij was gedurende tien jaar lid van het Amstedamse Beeldhouwerscollectief. De meeste van zijn beelden hebben inmiddels hun weg gevonden naar mensen, die daarin iets van zijn zichzelf herkennen.