Door de eeuwen heen is het kind altijd een dankbaar onderwerp voor dichters en dichteressen geweest, als symbool voor de onschuld, maar ook als vertederend element in het leven. Tegenwoordig schrijven dichters en dichteressen vaak over gescheiden kinderen, misschien als een soort pedant voor de gestorven kinderen waar vorige generaties over schreven. Zo is het kind dus ook onverbrekelijk met ongeluk, verdriet en dood verbonden. Maar gelukkig is het niet louter kommer en kwel: bovenal bevat deze bundel namelijk ook veel pure, vrolijke en schitterende poëzie, even weerloos als de kinderen waarover ze spreekt. Poëzie geschreven door vaders en moeders over hun eigen kinderen, of door dichters over andermans kinderen, huh eigen jeugd en een enkele keer het gedroomde kind.