Ca. 25% van het totale Nederlandse energieverbruik wat betreft elektriciteit en warmte gaat naar woningen. Het lijkt dan ook logisch dat de overheid besparing en verduurzaming van het energieverbruik in woningen tot een speerpunt van haar energie- en milieubeleid heeft gemaakt. In de praktijk blijkt er helaas nog weinig besparing en verduurzaming plaats te vinden. Bij nadere analyse blijkt de Energie Prestatie Coëfficient (EPC) het enige wettelijke instrument te zijn om het energieverbruik in woningen te beinvloeden. De EPC vereist echter geen integrale projectaanpak met alle betrokkenen actoren voor verdurzaming en heeft een aantal beperkingen. De EPC wordt vooral gebruikt als een rekenmethode t.b.v. de bouwvergunningverlening, stelt geen kwaliteitseisen aan de uitvoering- en bewoningsfase en is alleen wettelijk verplicht bij nieuwbouwwoningen. Bovendien richt de EPC zich hoofdzakelijk op de bouwkundige schil en verwarming terwijl elektriciteit en warm tapwater, zeker bij nieuwbouw, voor ca. 75% van het totale energieverbruik in de woningen verantwoordelijk zijn. De EPC houdt geen rekening met verschillen in bewonersgedrag wat betreft energieverbruik en is als methode niet toegankelijk voor (toekomstige) bewoners. Ook blijkt er in de praktijk vaak minder te worden bespaard dan van tevoren is berekend.

In dit boek is een nieuwe methode uitgewerkt om de tekortkomingen van de EPC te elimineren en daar maatschappelijk draagvlak voor te krijgen. Het uitgangspunt is een aanpak waarbij het fysiek systeem (de woning met installaties en apparatuur) en het sociale systeem (het multi-actor netwerk, de betrokken partijen) zo goed mogelijk op elkaar aansluiten. De voorstellen zijn zeer ingrijpend en vragen een brede maatschappelijke herbezinning t.a.v. het belang van een vergaande besparing en verduurzaming en hoe dit kan worden gefinancierd.