Wie het werk van Charles Vandenhove in de hoek zet van het postmodernisme of zelfs afdoet als retrobouw slaat volgens mij de plank finaal mis. Het zijn kwalificaties die meer zeggen over de blik van de beschouwer die blijft steken in oppervlakkige waarneming van stijlkenmerken dan over het werk van de Waalse bouwmeester. Een blik die de verschuiving van de aandacht van het bouwwerk als organisch geheel naar het uiterlijk vertoon weerspiegelt, kortom naar de vluchtige indruk die architectuur maakt. Deze kijk stemt verrassend overeen met de in makelaarskringen zo favoriete architectuur als uithangbord, met een voorkeur voor een architectonische vorm die onmiddellijk moet appelleren aan de smaak van de consument. Het heeft er soms alle schijn van dat de binnenkant van het gebouw er nauwelijks meer toe doet. Daarvan kan Vandenhove niet beticht worden. In zijn architectuur ligt juist de nadruk op het interieur.