Even denkt Max dat hij een hartverzakking krijgt: de mail die hij uit Amerika ontvangt lijkt van zijn onderduikbroer Gerrit Wetterauw te komen, maar Gerrit is een half jaar daarvoor overleden. Het bericht is verstuurd door ene Garret Wetterauw, een Amerikaan die op zoek is naar zijn Friese her- komst. Garret blijkt geen directe familie te zijn van Max’ onderduikgezin, maar Garret en Max raken wel bevriend. Hun ontmoeting is de start van een briefwisseling over de onderduik in Tzummarum en Max’ ver- langen naar Friesland nadat zijn vader en ‘mammie’ hem destijds meenamen naar Amsterdam. Max leeft met een geheim: namelijk, wat de vrouw die zich zijn moeder noemde hem aandeed. Na zijn va- ders dood vindt Max een oude filmtrommel. Een vriend digitaliseert de beelden en pas dan, meer dan zestig jaar na dato, ziet Max zijn echte moeder. En toen zag ik mijn moeder: Een onverwachte ontmoeting opent het verborgen verleden is een weergave van de briefwisseling tussen Max en Garret, waarin stukje bij beetje Max’ verborgen verleden aan het licht komt. Voormalig onderduikkind Max (Marcus) Arpels Lezer (1936) is internationaal betrokken bij activiteiten voor het ondergedoken kind, de European Association of Jewish Survivors of the Holocaust, de World Federation of Jewish Child Survivors and Descendants of the Holocaust en de Claims Conference. Max woont in Amsterdam en is al zestig jaar getrouwd met Sophia Lezer- Snoek. Ze hebben twee kinderen en vier kleinkinderen. In 2010 verscheen Max is een hondennaam, Max’ memoires, opgeschreven door coauteur Yolande Gastelaars op basis van interviews voor het Spielbergarchief in het usc Shoah Foundation Institute.