April 1992: president Fujimori pleegt een staatsgreep.
Mei 1992: leger en politie vallen de staatsgevangenis Canto Grande aan. Er vallen zowat 100 doden.
September 1992: Abimael Guzmán, de voorzitter van PCP-Sendero Luminoso, wordt gevat en zonder proces in een ondergrondse kerker gestopt.
Mei 1993: gewapende staking die drie dagen duurt.

Fujimori kondigde aan dat alles zou veranderen. Maar 90% van de actieve bevolking blijft werkloos. Op een bevolking van 22 miljoen telt het land 17 miljoen armen. In die context ontwikkelt zich de Peruaanse guerrilla. Binnen de derdewereldbeweging botsen de meningen over Sendero Luminoso. Komen de verschillende analyses overeen met de werkelijkheid? En welke belangen zijn in dit dispuut in het geding?

De auteurs zijn zich ter plaatse van de toestand gaan vergewissen. Ze interviewden twee katholieke bisschoppen, functionarissen van NGO’s, een coca-specialist, twee ex-senatoren, drie hooggeplaatste militairen, vier kenners van de PCP-Sendero Luminoso. Met deze mensen praatten ze over de aard en de rol van de staat en het leger, over de schending van de mensenrechten, over de mogelijkheden, fouten en beperkingen van NGO’s, over de politieke partijen en sociale bewegingen in Peru, over de drugstrafiek en ten slotte over geschiedenis, ontwikkeling en programma van de PCP-Sendero Luminoso, de beschuldigingen aan haar adres en respectieve rechtzettingen.