Regine Beer: meer dan 1.000 keer is ze in scholen gaan spreken over haar ervaringen in het concentratiekamp van Auschwitz. Op haar arm kreeg ze er het nummer 5148 getatoeëerd.

Dit boek brengt het verhaal van de familie Beer in de jaren voor de oorlog en over het gruwelijke lot van de familieleden in de nazikampen.

Dit boek beschrijft ook hoe Regine Beer moeizaam maar toch zelfzeker deze periode van vervolging en totale ontmenselijking tracht te verwerken en na de oorlog een nieuw leven opbouwt, hoe zij evolueert van een levenslustige, wat naïeve adolescent tot een karaktervolle vrouw, een bewustere volwassene en een alerte bejaarde dame vandaag. Getuigenis brengen is haar leven geworden.

‘Ik moet getuigen, steeds opnieuw getuigen. (…) Niet lang voor ik als lerares op pensioen zou gaan, kwamen drie kinderen wenend naar mij toe: Mevrouw, ze hebben me uitgemaakt voor vuile Marokkaanse, voor vuile jood. Ik rilde over heel mijn lichaam, het suisde door mijn hoofd. Begint dat nu allemaal opnieuw?’