Het strafrechtelijke beleid heeft de laatste jaren een wending genomen: meer bestraffen. Dat heeft niets van doen met het tweeluik 'misdaad en straf' maar wel met een nieuw beleid van sociale onzekerheid. Dat wil het gedrag van mannen en vrouwen kneden in de maalstroom van de economische deregulering en van de omschakeling van de sociale hulp, die nu een opstap wordt naar hamburgerjobs. In het kader van deze liberaal-paternalistische schikkingen krijgt de gevangenis haar oorspronkelijke rol terug: een weerspannige bevolking doen plooien voor de heersende economische en morele orde.
In de Verenigde Staten is dit beleid ontworpen in het kielzog van de reactie tegen de progressieve bewegingen van de jaren '60. Die reactie was de bron van de neoliberale revolutie. Daarom neemt dit boek de lezer mee naar de overkant van de Atlantische Oceaan. Het is een confrontatie met de geeuwhonger van de gevangenisstaat die gebouwd is op de ruïnes van de liefdadigheidsstaat en van de grote zwarte getto's. In het tijdperk waarin de arbeid uiteenvalt en discontinu wordt, gebeurt het schikken van de volksklassen niet meer alleen door de moederlijke en dienstbare arm van de sociale staat, maar ook door de mannelijke, strenge arm van de strafstaat. De strijd tegen de straatcriminaliteit wordt dan het scherm waarachter de nieuwe sociale kwestie wordt verhuld: de veralgemening van onzekere, precaire loonarbeid en de impact daarvan op de leefruimte en op de overlevingsstrategieën van het stadsproletariaat.