Tijdens zijn vakantie in Afrika kreeg Paul Antipoff last van nekpijn, misselijkheid en koorts. De volgende ochtend kon hij niet meer op zijn benen staan en een dag later was hij totaal verlamd. Door een opstijgende verlamming viel zijn ademhaling uit en geraakte hij in een sub-comateuze toestand. In zeer kritieke toestand werd hij naar België gerepatrieerd. Tien dagen later ontwaakte hij in een Brussels ziekenhuis. Hij kon zich niet meer bewegen, niet meer spreken, niet meer ademen. Een onbekend virus had hem geveld. Het was augustus 1993. Een paar jaren later begon hij met het neerschrijven van zijn emoties en ervaringen, eerst louter voor zichzelf. Dan groeide het idee een boek uit te geven over dat gevecht met zichzelf, de medische wereld en zijn omgeving. Want hoe moet je verder leven in een dergelijke vreemde toestand? Paul Antipoff begint zijn boek met deze zinnen: "Mijn leven is een aaneenschakeling van verliezen, verlaten en loslaten. Ik bouw een leven op, waarin ik vecht en vrij ben, in de hoop ooit los te komen van het onmogelijke. Op mijn eiland ben ik koning." En hij citeert uit het dagboek van Anne: "Hij is onder narcose en ligt er rustig bij, halfdood. Ik heb wel honderd keer gedacht dat hij dood zou zijn; nu hij daar zo ligt, met die buisjes in zijn neus, stel ik mezelf de vraag of hij niet beter dood zou zijn."