Geloof is geen toverij, niet een maniertje: je bidt, en God verandert de dingen. Er is een verkeerd soort christendom dat daarop drijft dat je God schaakmat zet door het gebed, want Hij moet wel doen wat jij Hem hebt gevraagd. Maar het ware christendom is een relatie met God Zelf, een zoeken naar Gods hart. De mooie dingen die wij zouden willen, blokkeren soms het allermooiste: dat wat God met ons voorheeft. En daarom voedt Hij ons op, laat Hij in ons leven niets heel van wat de volle openbaring van zijn liefde in de weg zou kunnen staan. In de laatste boeken van Larry Crabb zit een lijn die zijn geestelijke ontwikkeling weerspiegelt. In Zoektocht naar God benadrukt hij dat het een mens om God moet gaan, en niet om de dingen die je kunt krijgen, zelfs niet de dingen die je van God krijgt.

In Verbondenheid legt hij uit hoe de christelijke gemeenschap daarin een vitale rol speelt. Vervolgens komt dit boek, Gebroken dromen. Daarin gaat het erom dat wij God moeten toestaan zelfs onze eigen dromen die we zo kunnen koesteren te verbreken. God doet dat namelijk vaak. Niet om het leven voor ons zwaar te maken, maar omdat Hij iets veel mooiers voor ons heeft dan wij ooit zouden kunnen dromen. Hij wil ons hart, onszelf; en Hij wil zijn hart, Zichzelf, aan ons geven.