Een dag zonder klachten over gehoor- en evenwichtsstoornissen komt in de huisartspraktijk vrijwel niet voor. Bij de meeste van deze klachten is de huisarts in staat om zonder ingewikkeld en tijdrovend hulponderzoek een diagnose te stellen en zelf adequaat te handelen. Dat is een van de redenen waarom keel-, neus- en oorheelkunde voor de huisarts een aantrekkelijk deel van het vak is. Er bestaat immers een duidelijke 'eigen' kliniek, die voor een belangrijk deel beschreven is in de betreffende NHG-Standaarden. Waar dat van toepassing was hebben wij dan ook gebruik gemaakt van de in deze standaarden geaccumuleerde kennis. Sinds het verschijnen van het vorige deel over gehoor- en evenwichtsstoornissen is een aantal zaken niet fundamenteel gewijzigd, maar toch kunnen in dit deel enige nieuwe aspecten worden besproken. Zo is de kennis over de etiologie en het natuurlijke beloop van een aantal aandoeningen toegenomen, zijn nieuwe diagnostische instrumenten geïntroduceerd of hebben wijziginge